Το Opel Astra OPC αγαπήθηκε όσο ελάχιστα hot hatches στην Ελλάδα, στη 2η γενιά του. Ο διάδοχός του δεν κατάφερε να συνεχίσει την επιτυχία, καθώς το λανσάρισμα συνέπεσε με την οικονομική κρίση και την επαναφορά των τεκμηρίων, που ουσιαστικά εξοβέλισαν στο φορολογικό εξώτερο κάθε μοτέρ από τα 2 λίτρα και πάνω.
Μεγάλο κρίμα, καθώς το OPC ΜΚ3 υπήρξε πολύ πιο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο από αυτό που αντικατέστησε. Με την εμπρός ανάρτηση HiPerStrut δεν υπέφερε από την υποστροφή και το torque steering του MK2, ενώ ο άξονας Watt στην πίσω ανάρτηση εξομάλυνε τις δυνάμεις που ασκούνταν εκεί. Κοντολογίς μπορούσε και να στρίψει, πέραν του να πηγαίνει σαν δαίμονισμένο στην ευθεία. Πεδίο δράσης που, ούτως ή άλλως, ήταν ταχύτερο συγκριτικά με το προηγούμενο OPC. Ο 2λιτρος υπερτροφοδοτούμενος Ecotec απέδιδε 280 ίππους στις 5.300 σ.α.λ. και 400 Nm στις 2.500-4.500 σ.α.λ. (240 άλογα και 320 Nm το Astra H OPC), συνεργαζόμενο με 6άρι χειροκίνητο κιβώτιο και εξασφαλίζοντας «προφητικές» επιδόσεις.
Με τον όρο «προφητικές», εννοούμε πως εν έτει 2012 το Astra J OPC είχε το γκάζι που απέκτησε στη συνεχεία η πλειοψηφία των hot hatches. Τα 100 χλμ./ώρα από στάση έρχονταν σε ένα στρογγυλό 6άρι, με την τελική ταχύτητα να περιορίζεται ηλεκτρονικά στα 250 χλμ./ώρα. Βλέποντας σήμερα το Astra J OPC να πηγαίνει τέρμα γκάζι, ούτε που περνάει από το μυαλό πως πρόκειται για αυτοκίνητο κοντά 10ετίας.
