Τα περισσότερα καινούργια αυτοκίνητα δεν χρειάζονται συμπλήρωμα λαδιού. Οι προγραμματισμένες αλλαγές αρκούν για να καλύπτουν τις ανάγκες των κινητήρων, με πολύ σπάνιες περιπτώσεις να «τσιμπάνε» και να χρειάζονται χειροκίνητη παρέμβαση από πλευράς οδηγού. Στα παλιότερα, αντίθετα, ένα μπουκαλάκι ιοδεν κάνει κακό να υπάρχει στο πορτμπαγκάζ.
Επίσης στις περισσότερες των περιπτώσεων, η τάπα του λαδιού βρίσκεται τοποθετημένη στην κορυφή του καπακιού, καθιστώντας πανεύκολη την πλήρωση λιπαντικού ακόμα και δίχως να χρησιμοποιηθεί χωνί. Απλά, ακουμπάς το στόμιο του μπουκαλιού στο χείλος του δοχείου, γέρνεις ελαφρά και αφήνεις τη βαρύτητα να κάνει τα υπόλοιπα. Τι γίνεται, όμως, όταν η θέση της τάπας είναι δυσπρόσιτη ή υπό γωνία; Η προφανής απάντηση αφορά το χωνί, που αναλαμβάνει να διοχετεύσει το υγρό δίχως να κάνει χάλια το μηχανοστάσιο. Ωστόσο, δεν θυμούνται όλοι να έχουν από ένα μαζί τους. Τι κάνουμε εδώ; Ασκήσεις ακριβείας κι αν χυθεί το λάδι, χύθηκε; Φυσικά και όχι.
Η λύση έρχεται από το ίδιο το κύκλωμα, και συγκεκριμένα τη βέργα. Ο κλασικός τρόπος για τη μέτρηση στάθμης και χρώματος λαδιού, μπορεί παράλληλα να μετατραπεί σε μια πρώτης τάξεως βοήθεια για τη συμπλήρωση λιπαντικού. Η μεθοδολογία; Απλούστατη. Παίρνουμε τη βέργα, την τοποθετούμε περίπου μέχρι το μέσο εντός του δοχείου λαδιού και ρίχνουμε προσεκτικά το λιπαντικό. Η παχύρευστη υφή του φροντίζει να «καθαρίσει» (δυνητικά και χωρίς εισαγωγικά) και προσκολλάται στη βέργα, με τη ροή να ακολουθεί καθοδική πορεία δίχως να ξεφεύγει σταγόνα ή πιτσιλιά. Προσοχή χρειάζεται μόνο στη φόρα, καθώς αν πέσει πολύ λάδι αναμενόμενα θα ξεφύγει από τη βέργα και θα καταλήξει στο μηχανοστάσιο.
