Γιατί τα γιαπωνέζικα είχαν στα φτερά τους καθρέπτες;
Τα γιαπωνέζικα αυτοκίνητα είναι γνωστά για την αξιοπιστία τους και την προσήλωση στην εξυπηρέτηση των αναγκών. Εξίσου γνωστά, είναι και κάποια -παλιότερα ως επί το πλείστον-γνωρίσματά τους. Η όρεξη για στροφάρισμα, ας πούμε, ή η τρόπον τινά αποστροφή στη χρήση των τούρμπο, που διατηρείται μέχρι σήμερα -στο μέτρο του εφικτού- από τις Mazda και Toyota. Ένα από τα πλέον διάσημα χαρακτηριστικά τους, όμως, από αυτά που ήξεραν καλά οι πατεράδες μας ή και οι παππούδες μας, αφορά τη θέση των πλαϊνών καθρεπτών.
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, όπου οι καθρέπτες έμπαιναν στις πόρτες (είτε στη γωνία του παραθύρου, είτε στο αμάξωμα), τα γιαπωνέζικα τους είχαν πολύ μπροστά, στα φτερά. Βέβαια δεν ήταν τα πρώτα, ούτε τα μοναδικά που έφεραν αυτό το ιδιότυπο χαρακτηριστικό, όπως αποδεικνύει το κάτωθι Triumph 2000, του 1966
Οι Ιάπωνες ωστόσο, ήταν οι πρώτοι που έκαναν τους καθρέπτες στα φτερά υποχρεωτικούς! Μέχρι το 1983, όλα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στην Ιαπωνία υποχρεούνταν από το νόμο να φέρουν τα «κάτοπτρα εποπτείας» (όπως τα αποκαλούσαν) στα πλαϊνά τμήματα, του εμπρός μέρους. Για αρκετά χρόνια, αυτή η διάταξη ακολουθείτο σε όλες τις αγορές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τo πρώτο Toyota Corolla.
Βλέπουμε πόσο μπροστά είναι τοποθετημένοι οι καθρέπτες, σχεδόν στο ύψος που αρχίζει ο προφυλακτήρας. Γιατί οι Ιάπωνες ακολουθούσαν, υποχρεωτικά μάλιστα, αυτή την ιδιόρρυθμη τεχνοτροπία; Η απάντηση έρχεται μέσα από την ιδιαίτερη κουλτούρα που διέπει τον ιαπωνικό λαό, αλλά και τους οδηγούς ταξί.
Από πρακτικής άποψης, ο καθρέπτης πάνω στο φτερό κέρδιζε πόντους στο πλάτος. Δεν εξείχε όσο αυτός στην πόρτα, οπότε βελτίωνε την ευελιξία και τη δυνατότητα περασμάτων από στενά σημεία, όντας προφυλαγμένος παράλληλα από την διέλευση ποδηλατών και μοτοσικλετιστών. Από εθιμοτυπικής πλευράς, ο «φτερωτός καθρέπτης» σήμαινε διακριτικότητα. Η τοποθέτησή του στην πόρτα σήμαινε πως για να κοιτάξει ο οδηγός, έπρεπε να γυρίσει το κεφάλι περισσότερο. Κίνηση που μπορούσε να διασταυρώσει το βλέμμα του, με αυτό του συνοδηγού. Κάτι που για την ιδιοσυγκρασία των Ιαπώνων, μεταφραζόταν σε αδιακρισία!
Μια άποψη που ενστερνίζονταν πλήρως και αναντιρρήτως οι οδηγοί ταξί, που επέμεναν για κατ’ εξαίρεση χρήση ακόμα κι όταν απαγορεύτηκαν. Αίτημα που έγινε δεκτό, καθότι πέραν της διακριτικότητας στον πελάτη, εξασφάλιζε -κατά την άποψή τους- και καλύτερη ορατότητα, εξαλείφοντας τα τυφλά σημεία. Όποιος έχει οδηγήσει τέτοιο αυτοκίνητο όμως, ξέρει πως ο συνδυασμός της μακρινής απόστασης με το μικρό μέγεθος του κατόπτρου, ήταν ό,τι χειρότερο για την εποπτεία των μετόπισθεν. Χώρια που έπρεπε να βγεις από το αυτοκίνητο για να ρυθμίσεις τον καθρέπτη!
